Met uw welnemen ben ik maar weer een keer in de historie van onze verenging gedoken, omdat ik, zoals wellicht bekend, hieraan sterk hecht. Dit keer gaat het over de tijd dat het damesvoetbal nog niet voor vol werd aangezien, ofwel hierover door zeer velen lacherig werd gedaan.
Een van onze damesspeelsters wijdde hieraan een stukje in de jubileumkrant ter gelegenheid van ons 90-jarig bestaan in 1992 en zij deed dit als volgt:
“ Ik wilde graag op atletiek. Hardlopen leek mij wel wat, omdat je dan steeds je grenzen kan verleggen. Maar mijn vriend zat op voetbal en hij haalde mij over in het vrouwenelftal te komen. Er werd serieus getraind, het balgevoel werd geoefend, het samenspelen en de trainer vertelde over techniek en tactiek. Er hangt absoluut geen giechelig sfeertje. Ik voetbal inmiddels graag en het kost me al met al ongeveer acht uur per week. Je moet een goede conditie hebben.
Bovendien is het geen domme sport, want voetbal vraagt ook om intelligentie en je moet spelinzicht hebben. Je kunt het je eigenlijk niet permitteren om de avond voor de wedstrijd lekker door te zakken, want dan speel je als een krant. Het gekke is, vind ik, dat voetbal niet wordt aangemoedigd door de maatschappij. Vrouwen die volleyballen, worden derde bij de Europese Kampioenschappen en de hockeysters winnen goud op de Olympische Spelen. Veel verhalen in de krant, televisie erbij, maar vrouwenvoetbal is ordinair, niet vrouwelijk. In mijn familie vinden ze het verschrikkelijk dat ik in een ”wei” achter een bal aanloop.
Sommigen vinden het ruig en hard. Maar als ik iemand een schouderduw geef, is dat in het belang van het spel en de ploeg. Als je botst, geeft dat even een klap, maar daarna ben je het weer kwijt. Ik erger me wel aan vrouwen die expres je arm vasthouden of je shirt en er wordt weleens opzettelijk geschopt. Tegenwoordig krijg je hiervoor een gele kaart en ook kun je er worden uitgestuurd. Ik heb eens iemand in het veld gehad en dat klikte niet. Zij deed steeds dingen die net niet mogen in het veld. Als de scheidsrechter dan niet fluit, begin je tegen elkaar te schelden. Dat hou je dus niet tegen.
Voetbal heeft ergens ook met het dagelijks leven te maken. In het elftal moet je het ook met elkaar zien te redden. Het idee van aanvallen en verdedigen kom je in je omgeving ook tegen. Als je bijvoorbeeld dingen wilt bewerkstelligen, kun je dat in je eentje proberen, maar je weet dat je niet buiten anderen kunt en In het voetbal herken je dat gewoon. Niet perse zelf willen scoren, maar gewoon met elkaar aanvallen”.
Hoe heeft het damesvoetbal zich in de loop van verder jaren ontwikkeld en een zeer sterke groei gekend. Een zeer groot aantal verenigingen heeft een of meer teams in haar midden, zoals ook nog steeds onze vereniging en dit al vanaf 10 juni 1978. Het lacherige over het damesvoetbal is er inmiddels wel vanaf, kent dit thans zelfs een eredivisie en wordt ook door een nationaal team deelgenomen aan Europese- en Wereldkampioenschappen.
Teus Verhoef
