Verliezen is niet erg, zelfs niet met 11-1 bij Haastrecht. We weten dat we in de derde klasse boven onze stand leven en keihard moeten knokken om puntjes te sprokkelen. Vaak zijn we steeds een stapje te laat tegen een grotere, sterkere, slimmere en dus gewoon betere tegenstander.

Probeer wel samen lol te hebben, blijf positief, is de boodschap van de trainers. Maar helaas lukt dat niet altijd en daar was deze wedstrijd een voorbeeld van. Nee, niet alles ging goed. Ja, er werden fouten gemaakt. Maar in plaats van elkaar te helpen, werd er veel te veel gemekkerd op elkaar. Dom, want wij weten zeker dat alle jongens hun stinkende best doen.

Keeper Badr werd een paar keer knap uitgespeeld door de Haastrechtse aanvallers, lag soms grabbelend op de grond. Maar hij dook een paar afstandsschoten prachtig uit de hoek. De verdedigers Ian, Kian, Marouan en Suleiman gaven hun directe tegenstanders soms te veel ruimte, maar knokten voor wat ze waard waren. Bikkelend, sjouwend, passend.

Voorin misten Melle, Souhaib en Luuk flinke kansen, maar er zaten ook goede combinaties bij. Ayoub liep te veel uit zijn positie, maar werkte keihard, probeerde overal te helpen en gaf mooie passes. Helaas waren onze jongens zo veel bezig om elkaar op de negatieve dingen te wijzen, dat ze de lichtpuntjes over het hoofd zagen.

We liepen in Haastrecht al snel achter de feiten aan, binnen twee minuten was het 1-0. Maar er waren kansen op de gelijkmaker. Het verdiende doelpunt kwam pas op een 3-0 achterstand, toen Melle goed oplette na een foute uitworp van de Haastrechtse keeper, een tegenstander omspeelde en in twee pogingen de keeper klopte.

De tweede helft werd pijnlijk. Niet door de tegengoals, wel omdat een aantal jongens hun teamgenoten lieten zakken. Dat komt harder aan dan een 11-1 nederlaag.

Laat het een les zijn voor de komende wedstrijden. Als we elkaar helpen, kunnen we veel beter. Maar nog veel belangrijker, dan is het ook een stuk leuker.