,,Jullie hebben ons even flink laten schrikken,’’ zegt de trainer van Groeneweg na een prachtige voetbalpot op veld 2 in Schoonhoven. Onze ‘branieboys’, die het elkaar soms flink moeilijk kunnen maken, hadden nu de krachten verenigd om de tegenstander op een sportieve manier pijn te doen.

Dapper, want in de uitwedstrijd tegen de tweedejaars uit Zevenhuizen waren we met 14-1 helemaal weggespeeld en na een minuut of drie al kansloos. Daar werden we letterlijk onder de voet gelopen door grotere, sterkere en betere tegenstanders.

Op scherp gezet door een kritisch trainerspraatje in de kleedkamer, na wat akkefietjes op de training, stapten onze jongens vol bravoure het veld op. ,,Wie zijn wij?’’ ,,Schoonhoven!’’ ,,Wat gaan we doen?’’ ,,Winnen!’’ De strijdlust vloeide uit acht jongenskelen.

Met  een extra verdediger en het mes tussen de tanden was de JO11-3 klaar voor de strijd. Het was genieten. Van Badr, die vernietigende afstandsschoten uit het doel bokste. Van Suleiman, die steeds zijn hele lijf gebruikte om de tegenstander af te stoppen. Van Kian, die als klassieke ‘Ausputzer’ alle gaatjes dichtte. Van Marouan, die met slidings en tackles een krijger op de linkerflank was. Van Ayoub, die net voor de verdediging ballen onderschepte en met goede passes de aanvallers aan het werk zette.

Van Souhaib, die als een slangenmens om tegenstanders krulde en een constante plaag was voor de verdediging. Van Luuk, die zich steeds knap vrij dribbelde en zocht naar de momenten om uit te halen. Van Melle, die getergd was en goed oog had voor zijn medespelers.

Ja, we kwamen met 2-0 achter, door wat foutjes achterin. Maar we knokten terug. De 2-1 was schitterend. Melle veroverde de bal, legde die terug op Ayoub en werd weer aangespeeld toen hij vrij liep. Met een mooie steekpass zette hij Souhaib alleen voor de keeper en die schoot koelbloedig raak. Dan mag een tegenstander groot en sterk zijn, als er zo wordt gecombineerd komt die er echt niet tussen.

In de rust stond het 3-1, de jongens kregen complimenten van de trainers. Maar ze waren nog niet klaar om zich neer te leggen bij de zoveelste nederlaag. Ze roken bloed, toen Groeneweg na de pauze een paar mooie kansen miste.

Het werd spannend, toen Souhaib zich op rechts knap vrij speelde en Luuk bediende. Die haalde vernietigend uit, de keeper was kansloos. Bam, 3-2, Groeneweg hapte naar adem. Ze zouden hun titelkansen toch niet verspelen bij een ploeg die pas één punt had gepakt?

We kregen nog een enorme kans. Weer kwam Luuk vrij, weer haalde hij goed uit. De paal trilde, maar een doelpunt bleef uit. De opluchting was van de Zevenhuizense gezichten te scheppen.

De goal viel aan de andere kant, helaas. Het was voor onze jongens de genadeklap. 4-2, 5-2, 6-2, in drie minuten tijd. Groeneweg liep in de slotfase nog uit naar 9-2, waardoor er weer een grote uitslag op het scorebord stond.

Maar de reactie van de trainer van Groeneweg na afloop sprak boekdelen. Wat zij vooraf nooit hadden verwacht, was toch gebeurd. Onze jochies hadden die grote knapen flink in de problemen gebracht.