Het duurde 147 dagen, 21 weken en 13 wedstrijden. Zo lang zwoegde, hoopte, bikkelde, rende, knokte, smeekte en zweette de JO11-3 voor een overwinning. Tegen grotere, sterkere en betere tegenstanders kregen ze in de derde klasse meer dan 90 doelpunten om de oren.

Maar de jongens wisten, op 25 maart 2017 moet het gebeuren. Moordrecht op bezoek. De perfecte test, waar in de beker en de competitie tegen gelijk was gespeeld. Toen wisselden we goede en slechte momenten af en lukte het niet om te winnen.

Nu, op een prachtige voetbaldag, moesten ze er staan. Een duel om geen laatste te worden, onze finale! En ze stonden er, allemaal. Er werd geknokt voor elke millimeter, er werd aangemoedigd als er iets niet lukte en misschien hebben de trainers niet goed opgelet, maar onderling gezeur hebben ze niet gehoord.

Dat was vervelend voor Moordrecht, dat natuurlijk ook had gehoopt om eindelijk een keer te winnen in die zware derde klasse. Maar ditmaal was er voor hen helemaal niets te halen.

Op doel was Badr attent als het toch een keer gevaarlijk werd. Toen hij zich, verblind door de zon, een keer verkeek op een hoge bal, kwamen Luuk en Ayoub meteen naar Badr toe, om hem op te beuren. Zo hoort dat, in een écht team.

De verdediging stond als een huis, met Kian als centrale man, die de deur dicht hield en ook voor aanvoer naar de aanvallers zorgde. Ian beet zich perfect vast in zijn tegenstander en Suleiman en Marouan waren uitstekende stofzuigertjes, die steeds ingrepen als een Moordrechter dreigde door te breken.

Ayoub bikkelde achterin en liep in de aanval goed te combineren. Melle werkte zich een slag in de rondte en brak goed door op de linkerflank. De dribbelaars Luuk en Souhaib lieten zoveel één-tweetjes zien, dat ze er soms zelf ook duizelig van werden.

Moordrecht had geluk dat de eerste treffer pas na 10 minuten viel. Souhaib schoot bij zijn derde kans snoeihard raak in de verre hoek. Daarna werd Luuk perfect bediend, door een briljante steekbal van Ian. Een klein tikje was genoeg voor de 2-0.

Na de pauze wisten Luuk en Souhaib elkaar opnieuw uitstekend te vinden en zo liepen we uit naar 4-0. Daar was helemaal niet op af te dingen. Moordrecht kwam nog terug tot 4-1, maar toen kwam het moment van Marouan. Laat die trainers maar even roepen, dacht hij bij een corner. Hij liep niet terug naar achteren, maar bleef staan en kopte de bal als een echte kopsterke spits schitterend in de kruising.   

Het werd nog 5-2, maar het slotakkoord was voor ons. In twee instanties schoot Souhaib raak en na het laatste fluitsignaal was het eindelijk feest voor onze ‘branieboys’. Een succes waar ze met z’n allen keihard voor hebben geknokt!