Passen, kaatsen, steekbal, terugleggen, scoren. Sla de trainersboekjes er maar op na en dit is wat je leest. Er wordt uren op getraind om dit tot in de perfectie uit te voeren, zelfs bij de profs. Het mooie, onze jongens kunnen het al. Niet altijd, maar in de uitwedstrijd voor de beker bij CKC was het ondanks de 6-5 nederlaag genieten.

Ons team is een fusie van jongens die vorig seizoen in JO11-3 en JO11-4 voetbalden. Die samensmelting lijkt heel snel te gaan. Waarom? Omdat ze elkaar wat gunnen. Er zijn geen uitblinkers, geen zwakke plekken, wel allemaal jongens die heel veel kunnen als ze het samen doen.

Badr stond op het kletsnatte veld heel alert te keepen. Marouan zat kort op zijn tegenstander. Thomas, die zijn sterke lijf soms nog meer mag gebruiken, greep vaak goed in en had dan een zuivere pass naar voren. Lemuel, die nog moet wennen aan zijn rol als verdediger, had goed het overzicht en speelde zich met slimme bewegingen mooi vrij. Ian bikkelde op de rechterflank. In de voorhoede waren Ayoub en Imran de balvaste aanspeelpunten en zorgden Melle en Danté voor acties en snelheid. Kortom, een fraaie mix.

Dat bleek bij het fysiek sterke CKC. Dat drukte ons terug in de beginfase, maar wij pakten een 0-2 voorsprong. Met twee prachtige goals die deden denken aan het tiki-taka van Barcelona. Met prachtige combinaties werd de achterlijn gehaald, tot de vrije man kon uithalen. Eerst Ayoub, daarna Ian.

Maar dit team heeft meer in huis. Ook uit dode spelmomenten kunnen we scoren. CKC was net op 2-2 gekomen, toen uit een corner werd toegeslagen. Mooie voorzet van Imran, knappe kopbal van Thomas.

Ook van grote afstand zorgden we voor gevaar. CKC had de 3-3 nog niet gevierd of Ian, die de ballen in de warming-up al in de kruising, op de paal en op de lat knalde, kwam met een geweldig schot. In de rebound was Melle alert om de 3-4 in te schieten.

De ruststand van de meeslepende bekerkraker was 4-4. Een echt gevecht om de poule te winnen, waarbij onze jongens knokten voor elke meter en voor elkaar. Ook een teken dat we dit seizoen nog veel mooie dingen gaan zien.

De mooiste fase was kort na rust, toen we echt domineerden aan de Giraffestraat in Rotterdam. Snel de bal veroveren, de vrije ruimte zoeken en gevaarlijk worden. Verdiend kwamen we op voorsprong toen Danté aan de rechterkant ontsnapte, knap de achterlijn haalde en met een perfecte voorzet Imran liet scoren. Een schitterende aanval, zoals die ook in al die trainersboekjes staat.

In deze fase hadden we het duel moeten beslissen, maar dat lukte niet. Uiteindelijk glipte de wedstrijd nog uit onze handen, omdat in de achterhoede wat gaatjes vielen.

Is dat erg? Helemaal niet! In de beker liggen we er waarschijnlijk uit, maar dat is eigenlijk het enige negatieve na een prachtige wedstrijd. Onze jongens voetbalden pas voor de tweede keer samen, voor het eerst met serieuze tegenstand. Er valt nog genoeg te leren, maar er ging al veel meer goed dan je zo vroeg in het seizoen zou mogen verwachten. Dat is het belangrijkste.