Voor deze speciale “vergadering” waren naast het bestuur ook ander leden van vvSchoonhoven, familieleden en vrienden van Teus uitgenodigd in de kantine van de club. Uiteraard waren ook vrouw Nelie en zoon Ron aanwezig, net als overigens de pers. Dat er iets stond te gebeuren wist Teus, maar niet precies wat.

Eerst even iets meer over Teus.
Hij werd geboren op 1 november 1935 te Schoonhoven. Vanaf 1947 is hij al lid van vvSchoonhoven en zit dus al 64 jaar bij de vereniging. In 1994 werd hij secretaris en hij roept al sinds die tijd: “Dit is mijn laatste jaar als secretaris.” Teus is secretaris geworden omdat VV Schoonhoven in een periode was beland waarin het vooral financieel slecht ging en de vereniging daardoor steeds minder leden had. De KNVB dreigde VV Schoonhoven toen zelfs op te heffen. In 1994 is een nieuw bestuur aangetreden onder leiding van Loek Verhoef, dit bestuur heeft de financiële problemen opgelost en heeft toen een organisatie neergezet welke door het huidige bestuur is doorgezet. Na de periode Loek Verhoef is er een bestuur aangetreden wat weer in zwaar weer terecht kwam, dit bestuur is na enkele maanden afgetreden, Teus bleef de vereniging trouw en onder leiding van Ton Peltenburg is e.e.a. weer op de rails gezet. Daarna is de vereniging in rustiger vaarwater terecht gekomen. Teus heeft hierin een grote rol gespeeld en mede dankzij zijn rol is de vereniging een grote vereniging geworden, waarin rust heerst. Naast zijn werkzaamheden als secretaris hield hij zich van 1994 tot heden bezig met de ondersteuning van de beheerscommissie, de ondersteuning van het clubblad (later de nieuwsbrief) en de internetsite, Teus levert hiervoor wekelijks kopij aan, en de inning van de entreegelden bij thuiswedstrijden van Zaterdag 1. Vanaf 2004 kwam daar nog de organisatie van het bedrijfsvoetbal bij. Zeven dagen per week is hij op het complex aanwezig. Teus is een beminnelijk man waar het heel goed mee samenwerken is. Kortom, mensen zoals Teus zijn onmisbaar voor de vereniging!

Redenen genoeg dus om zijn afscheid een afscheid te laten worden om nooit te vergeten.
En wie kan het verloop van de avond beter vertellen dan Teus zelf?
Hier zijn verhaal over deze heugelijk 7 april.

Op 7 april j.l. werden mij en mijn echtgenote Nelie een avond bezorgd om nooit te vergeten.
Door vooraf een bezoekje aan mij door Nico Peltenburg met de mededeling dat ik op deze avond in het clubgebouw werd verwacht en dat ook mijn gezins- en naaste familieleden waren uitgenodigd, bevroedde ik wel dat er in verband met mijn aftreden als secretaris na 16 jaar wel wat zou gebeuren, maar dat dit op een dergelijke wijze is gedaan, heeft mij totaal verrast en, hoewel ik doorgaans een nuchter persoon ben, toch ook wel emoties bij mij opgeroepen.
Ik werd namelijk, in het bijzijn van tevens oud-bestuursleden, het huidige bestuur, leden van commissies, partners in een aantal gevallen, de Business Club in de persoon van penningmeester Piet-Jan Boringa en nog enige andere insiders, liefst driemaal onderscheiden,.





Onvoorstelbaar. De eerste grote verrassing betrof het door burgemeester de heer F.A. Bonthuis (begeleid door een zeer fraaie kabinetsmedewerkster; toen zij de kantine betrad vielen alle mannen stil!) uitreiken van de Koninklijke onderscheiding in de Orde van Oranje Nassau (op mijn vraag “Krijg ik haar er ook bij?” werd echter niet ingegaan en wie zal dit verbazen!), gevolgd door uitreiking van een zilveren speld van de KNVB, met bijbehorende oorkonde, door de vicevoorzitter van het district de heer A. Paulides, en, als klap op de vuurpijl, de ontvangst van het erelidmaatschap van de vereniging. Voorzitter Nico Peltenburg belastte zich met deze uitreiking, vergezeld van mooie woorden, zoals ook ontvangen van de burgemeester en de heer Paulides.





Nog nooit in mijn leven een prijs gewonnen en op mijn oude dag nu ineens drie hoofdprijzen, hiervan had ik zelfs nooit kunnen dromen. Drie keer heb ik geantwoord “te veel eer”, ik had door de VUT en later pensionering alle tijd om het betreffende werk te doen, anders dan de zeer velen die naast een (drukke) baan ook nog eens soms zeer vele uren vrijwilligerswerk verrichten.
Of ben ik te bescheiden?



Verder was er ook nog een toespraak van ex-voorzitter en neef Loek Verhoef, die onder meer verwees naar de vele problemen waarmee een onder zijn leiding volledig nieuw bestuur in 1994, waaronder ik, werd geconfronteerd maar dat er met alle kracht tegenaan ging om te trachten deze op te lossen (grotendeels ook gelukt), terwijl Kees Renes, penningmeester in dat bestuur, de aanwezigen ontzettend vermaakte door als Anton Geesink, “voor deze gelegenheid even teruggekeerd op aarde”, op z’n plat “Utrechs” en op een kostelijke wijze zijn mening te geven over onder meer bepaalde parallellen in zijn en mijn leven.



Ik wil ook anderen dan degenen die aanwezig waren graag deelgenoot maken van de act Van Kees (“Anton”) door u de link te geven waar u de "speech" kunt lezen. Ook zeker niet te vergeten de vele ontvangen geschenken in de vorm van bloemstukken, van andere aard en wel een zeer origineel cadeau van Loek en Kees, bestaande uit een ingelijst kort blauw broekje, verwijzend
naar het feit dat ik in mijn latere spelersperiode lange tijd een blauw (Adidas) broekje heb gedragen. Het kwam in die tijd zeker in lagere elftallen nog niet zo nauw met uniformiteit van kleding, buiten het dragen van een blauw-wit shirt.



Ook langs deze weg wil ik, mede namens Nelie, alle schenkers erg bedanken en dit zeker ook doen aan degenen die aan de organisatie van deze oergezellige en onvergetelijke avond een bijdrage hebben geleverd.
Ik was door het totale gebeuren té confuus om ook nog wat te zeggen, maar mijn spiekbriefje luidde:

“Vanaf 1994 onder vier voorzitters gediend, achtereenvolgens Loek Verhoef gedurende drie jaar, Hans van Rossem een klein jaar, Ton Peltenburg vier jaar en Nico Peltenburg nu al meer dan acht jaar. Met allen en ook met alle andere bestuursleden, niemand uitgezonderd, heb ik op een zeer prettige wijze samengewerkt en dit heeft in zeer grote mate bijgedragen aan het plezier dat ik aan het functioneren heb beleefd. In al die jaren is er heel veel gebeurd, veel moois en goeds,ook wel wat mindere dingen maar die laat ik voor wat ze waren. Één van de absolute hoogtepunten vond ik het 100-jarig bestaan in 2002, gepaard gegaan met een grootse en fantastische viering.
Onder goede ofwel positieve dingen wil ik onder andere verstaan de sterke ledengroei, zelfs in die mate dat er in de laatste jaren tijdens een seizoen wachtlijsten moesten worden aangelegd, eigenlijk te triest voor woorden maar door de te krappe behuizing voor wat betreft het aantal velden kon dit helaas niet anders. Verder het sterk gegroeide sponsorgebeuren, de instelling van verplichte dienstverlening, dat veel goeds heeft opgeleverd, en de oprichting van een Business Club, in verschillende opzichten zeer belangrijk voor onze vereniging. Zeker niet in het minst ook sinds enige jaren een kunstgrasveld met grote voordelen. Uitdagingen zijn er altijd geweest en zullen er ook altijd wel blijven, zoals, zeer actueel, realisatie van een nieuw kleedlokalencomplex, want dit is verschrikkelijk hard nodig. Eventueel ook nog een tweede kunstgrasveld en we zijn voorlopig allemaal weer gelukkig, denk ik. Ik bewaar de beste herinneringen aan mijn bestuurlijke periode bij deze vereniging die mij lief was, is en zal blijven”.

Tot slot vond ik het voor haar bijzonder leuk en zeer verdiend dat Carla Zwijnenburg op dezelfde avond is benoemd tot Lid van Verdienste van de vereniging. Van 2002 tot en met 2010 deelden wij het secretariaatswerk, met voor Carla als hoofdtaken wedstrijdzaken, gedragszaken en VDV.
Zij paarde een grote werkkracht aan werkijver en excelleerde in nauwkeurigheid. Onze samenwerking was mij een uitermate groot genoegen.



Waarom dit verhaal? Ach, ik wilde ook niet aanwezigen op 7 april gewoon “even” deelgenoot maken van mijn unieke belevenissen op die avond. En denk niet dat ik nu met mijn (onderscheidings)borst vooruit zal gaan lopen, maar dit zal ook een ieder die mij een beetje kent ook niet verwachten.

Teus Verhoef

N.B. Ik heb sinds de “ridderslag”ook al een nieuwe bijnaam gekregen: Ivanhoe!