Een voetbalwedstrijd zonder emoties is nauwelijks voor te stellen. Twee elftallen, die op een klinische wijze een wedstrijd spelen. Met andere woorden: geen gezeur in het veld, geen commentaar op medespelers of op de man of vrouw in het zwart. Wat zou het rustig worden in en rondom de velden uit de hand dreigen te lopen.

Toch horen emoties bij sport en zonder deze zou het maar een saaie boel worden. Die emoties mogen echter nooit te hoog oplopen. Toch kom je ze tegen. Buiten het sportveld zijn het over het algemeen rustige mensen, die bij wijze van spreken geen vlieg kwaad zullen doen. Tijdens de wedstrijd tappen ze echter uit een geheel ander vaatje. Bij het minste of geringste komen ze verhaal halen bij de scheidsrechter. En ..... de fout ligt natuurlijk nooit bij henzelf! Maar weinig voetbalacties van medespelers kunnen hun goedkeuring verdragen. De bewuste voetballers zijn kritisch op alles en iedereen, behalve natuurlijk op zichzelf. Desondanks zijn het lang niet altijd de betere spelers die de sfeer op het veld soms verpesten. Integendeel, ook sommige begeleiders, supporters en zelfs bestuursleden hebben hun emoties niet altijd onder controle en dit geldt zelfs voor de wat ouderen onder ons. Emoties kunnen zich echter ook op positieve wijze uiten, zoals het aanvuren van de eigen club. Kortom: emoties horen bij de voetbalsport.

Laten we het echter met elkaar wel plezierig houden. Met andere woorden: blijf onder alle omstandigheden emoties de baas. In de praktijk valt het echter niet altijd mee. Er worden fouten gemaakt, ook door de scheidsrechter. Die fouten, soms zijn het helemaal geen fouten, maar een eigen onjuiste waarneming moet je accepteren. Zoals je ook graag wilt dat anderen jouw fouten accepteren. Dan blijft voetbal een sport, waaraan miljoenen mensen bijzonder veel plezier blijven beleven, in en buiten het veld.”

N.B. Heden niet veel veranderd, lijkt mij!