Twee overwinningen, 18 goals voor, slechts 2 tegen. De bliksemstart van onze eerstejaars E-pupillen voltrok zich op vreemde bodem in Zevenhuizen en Stolwijk, maar de reputatie van onze ‘boys’ was al tot diep in Schoonhoven doorgedrongen. Combinatievoetbal, prachtige goals, vooruit verdedigen.

Logisch dus dat het op deze zalige zaterdagochtend druk was aan de rand van veld 3. In de thuiswedstrijd tegen medekoploper Moordrecht zouden onze talentjes aan hun ouders, broers, zusjes en opa’s en oma’s wel even laten zien hoe goed ze zijn.

Maar zo makkelijk ging dat niet. Goed voetballen is niet zo ingewikkeld, als de tegenstander veel minder is. Het is veel lastiger als de tegenstander voetballend minstens net zo goed is en fysiek een stuk sterker. Weerstand heet dat.

Daar raakten onze jongens aardig van in de war. De één liet zich afbluffen, de ander dacht dat het dan de bedoeling was om maar over het hele veld te gaan rennen. Met als consequentie dat niemand meer op z’n eigen plek stond en de tegenstander alle ruimte kreeg om lekker aan te vallen.

Natuurlijk, iedereen deed z’n best. Badr stond heel attent te keepen, Ian deed het ijzersterk als rechtsback, Marouan vloog overal op af en rende soms zelfs zichzelf voorbij, Suleiman zette overal een voet tussen. Alleen Kian had pech dat lieskklachten opspeelden en zat daarom de hele tweede helft langs de kant.

Melle buffelde als aanvaller en verdediger op links, Ayoub was weer balvast, Luuk als vanouds trefzeker en Souhaib werkte keihard op de rechterflank.

Maar van samenwerken kwam het veel te weinig. Dat we vlak voor rust met slechts 2-0 achter stonden, was te danken aan veel geluk, een aantal goede reddingen van Badr en vooral de lat die Moordrechtse treffers in de weg stond.

Daarom kwamen we nog voor de pauze terug tot 2-1, toen Luuk bij een counter goed oplette, een mooie pass van Marouan oppikte, de keeper passeerde en de bal in een leeg doel schoof.

Maar voor de coaches was er alle reden om het team op de afspraken te wijzen. Een linksback staat op links en niet op rechts, een spits heeft niets te zoeken in het hart van de verdediging. Etcetera.

Dat hielp even, want de E3 (sorry, zo blijf ik het toch nog wel even noemen) begon sterk aan de tweede helft. Luuk maakte gelijk en zorgde ook voor een 3-2 voorsprong. Al kwam die goal voor 90 procent op naam van Ian, die de bal met een prachtige lob richting doel mikte. Luuk gaf het laatste zetje en rende terecht naar Ian om hem te bedanken.

Dat lukt ons wel, een compliment geven als iets goed gaat. Lastiger is het, om te accepteren dat een ander een fout maakt of te egoïstisch is. Elkaar corrigeren, op een positieve manier, uitstekend! Maar dan moet het wel klaar zijn. Twee coaches, dat is meer dan genoeg.

Moordrecht profiteerde, kwam terug tot 3-3 en zelfs op voorsprong. Een nederlaag in de topper dreigde. Eerlijk is eerlijk, die was ook verdiend geweest. Maar vlak voor tijd viel toch de gelijkmaker, toen Souhaib een voorzet van Luuk intikte. Om maar weer eens duidelijk te maken dat samenwerken uiteindelijk het meeste oplevert.

Zo was het een leerzame ochtend voor onze jongens, die nu ook weten dat winnen niet vanzelf gaat. En dat je karakter en incasseringsvermogen moet tonen, als het even niet gaat zoals je het zelf graag wilt. Maar dat komt wel. Het seizoen is nog lang.