Daar stonden ze dan, onze jongens. Hand in hand, het bovenlichaam ontbloot, het shirt van Schoonhoven in de vuist. Suleiman probeerde nog even om zijn aanvoerdersband om de bovenarm te friemelen. Daar renden ze, richting de fans die naar Haastrecht waren gekomen. Samen vierden ze de knappe 4-2 overwinning. Als één hecht team, dat nog altijd koploper is.

Een moment om van te genieten, na een moeizaam weekje. Met twee trainingen waarop er helaas niet altijd sprake was van een team. De trainers moesten ingrijpen en daarom zat een aantal jongens wat langer aan de kant dan gebruikelijk.

Kian hielp ons uit de brand, door in de eerste helft op doel te gaan staan. Iets wat hij niet gewend is, maar wat hij wel uitstekend deed. Zonder schroom dook hij naar het Haastrechtse kunstgras, om doelpunten te voorkomen. De ene tegengoal in de eerste helft, daar kon Kian niets aan doen.

Op het prachtige pupillenveldje in Haastrecht leek de koppositie in gevaar te komen. We liepen te veel met de bal en dat vond de fysiek sterke verdediging van de tegenstander, die zeer defensief speelde, heerlijk. Als we al gevaarlijk werden, stond de uitstekende keeper of de lat in de weg. Haastrecht, dat ook niet veel kansen kreeg, sloeg wel eenmaal toe.

In de pauze kregen de jongens te horen dat ze Haastrecht alleen kapot konden spelen, als ze veel meer zouden combineren. Passen en weer vrijlopen. Dan, voorspelde Abdel, zouden we hier gewoon gaan winnen.

Hij kreeg uiteraard gelijk. Na de pauze was er een heel ander Schoonhoven te zien. Badr, weer terug op doel, was altijd paraat om het gevaar onschadelijk te maken. Marouan was de stofzuiger die meer voor, dan achter de verdediging stond. De trotse aanvoerder Suleiman was verdedigend ijzersterk en vond ook bijna altijd een medespeler als hij de bal weer eens had ontfutseld aan een tegenstander.

Kian had met veel rust en overzicht de rechterflank in z’n zak. Samen met Ian, die als rechtsback steeds sterker wordt. In duels is hij bijna niet te kloppen.

In de voorhoede viel Melle op met zijn lef en zijn loopacties, was Ayoub altijd aanspeelbaar en hadden de pingeldozen Luuk en Souhaib nu wel goed oog voor hun medespelers. Dat laatste was het recept voor de overwinning in Haastrecht.

Eerst werd Melle goed aangespeeld aan de linkerkant en die krulde de bal mooi in het verre zijnet. De gelijkmaker gaf vleugels. Nu vonden we wel de ruimte om kansen te creëren. Aannemen, kijken, passen. Goede acties één-tegen-één.

De 2-1 kon niet uitblijven en die kwam toen Souhaib met een prachtige steekpass Luuk bediende. Die was voor het doel koelbloedig als altijd.

Eén onoplettendheid achterin en het stond zomaar 2-2. Uit een scrimmage die op Youtube ongetwijfeld massaal zou zijn bekeken. Helaas, er waren geen camera’s.

Maar als een echte koploper sloegen we toe in slotfase. Eerst schoot Luuk raak, daarna Souhaib. Achterin werd de boel vervolgens potdicht gehouden. Heel goed, want een belangrijke wet in het voetbal is dat de ploeg die de minste tegengoals krijgt, bijna altijd kampioen wordt.

Zo werd een hectisch weekje afgesloten met feest en vreugde in Haastrecht. De E3 stoomt door. Als één team!