Moesten we op de eerste overwinning in de derde klasse liefst 147 dagen wachten, een week later was het opnieuw raak. Hadden we uit tegen Nieuwerkerk amper een kans kunnen creëren, op eigen veld knalden we er vijf tegen de touwen: 5-3.

Voor de tweede week op een rij stonden onze ‘branieboys’ in een kringetje te springen en te feesten. Het begint al te wennen.

Het zegt veel over de ontwikkeling van onze jongens, die lange tijd kansloos waren in de derde klasse. De tegenstanders waren groter en sterker, het tempo was te hoog. Maar ze groeien met de week, wat lengte en spierkracht betreft, maar ook voetballend worden we steeds slimmer.

De eigen plek houden, passen, ze doen het nu helemaal zelf. En ze worden er eindelijk ook voor beloond.

We moesten het tegen Nieuwerkerk doen zonder Luuk, die op krukken liep omdat er een tak in zijn voet was gekomen. Maar hij stond zijn maatjes wel aan te moedigen in de miezerregen.

Die deden het fantastisch. Badr hield voor rust zelfs de ‘nul’, met prachtige reddingen. Ian had op rechts zijn tegenstander in de zak en centraal controleerde Kian de boel kalm en zelfverzekerd. Marouan had zich voorgenomen om op links rustig naar de bal te blijven kijken en wist zijn drang om meteen fel in te grijpen, goed te bedwingen.

Ayoub pendelde tussen middenveld en verdediging en knokte met een leeuwenhart. Suleiman was met zijn kracht en snelheid een breekijzer in de spits, maar verdedigde ook met vuur, toen dat even nodig was. Souhaib dartelde op de rechterflank en Melle glipte er op links vaak handig langs.

Als je zo goed voetbalt, dan dwing je het geluk ook een beetje af. Waar Nieuwerkerk stuitte op paal, lat en Badr, scoorden wij voor rust driemaal. Eerst werd Souhaib mooi diep gestuurd door Ian en met een droge knal in de korte hoek was het 1-0. Vervolgens lette Melle goed op, toen de keeper van de tegenstander een foutje maakte. Als een echte goaltjesdief tikte hij de 2-0 binnen. Souhaib maakte er 3-0 van door zo hard te schieten, dat de keeper de natte en glibberige bal door zijn handen liet glippen.

Een voorsprong van 3-0 in de pauze, wat een weelde. In de rust spraken sommige jongens al over een monsterscore. Maar de coaches waarschuwden dat deze wedstrijd nog lang niet beslist was, dat Nieuwerkerk het ons nog lastig zou maken.

Dat bleek. Het werd 3-1, 3-2. Het zou toch niet fout gaan? Maar precies op het goede moment scoorden wij. Een schot van Souhaib werd gestopt, maar in de rebound schoot Melle uit een moeilijke hoek raak: 4-2.

Maar het was nog niet gebeurd. Weer stonden we bij een corner niet helemaal goed op te letten en kort voor tijd was het 4-3. Je zag de spanning op de koppies, maar ook de verbetenheid om het niet meer weg te geven.

In de slotminuut kwam aan alle spanning een einde. Nu schoot Ayoub en was het Souhaib die in de rebound zijn derde treffer maakte.

Onze jongens, er al bijna aan gewend om als verliezer van het veld te stappen, zijn echte winnaars geworden. Alle reden om het hele weekeinde stoer en trots, met de kin omhoog en de borst vooruit, door Schoonhoven te stappen.