Het was op tientallen meters afstand nog te horen. Gejuich, overwinningskreten. De euforie van een nieuw team dat in de tweede wedstrijd van het seizoen al de eerste overwinning wist te boeken. En dat bovendien als een écht team had gedaan tegen Charlois: 4-2. 

 Kunstlicht, motregen, drukte langs de zijlijn.  Het was zo’n echte bekeravond op ons mooie sportpark. Zo’n wedstrijd was het ook. Strijd, irritatie, twee elftallen die flink aan elkaar gewaagd waren. Een mooi voetbalgevecht dus.

 Onze jongens waren daar nu al klaar voor en dat is knap. Was het vier dagen eerder bij Meerburg nog wat zoeken en aftasten, nu werd er goed druk gezet en leek niemand meer onder de indruk van het hoofdklasseniveau.

 Kijk naar Roel, die als een leeuw stond te keepen en zich vol in een duel gooide met een tegenstander die drie koppen groter was. Het ging ten koste van een pijnlijke arm, dat wel, waardoor Suleiman zijn plek onder de lat moest innemen. Die deed dat onorthodox, met een hoge amusementswaarde. Maar uiteindelijk maakt het niet uit hoe je ballen stopt, als je het maar doet.

 Achterin werd messcherp verdedigd. Tim zat er zeer kort op en zorgde ook voor een goede opbouw, Ian was een snelle en sterke spits bijna altijd de baas. In het centrum heerste Adam A en hij wist ook voor het voetbal van achteruit te zorgen. En Adam L was voor zijn tegenstander zo’n beetje onpasseerbaar.  Ook Kian was een zekere factor in de defensie.

Op het middenveld werd flink gebikkeld door Noël, Ayoub, Imran en Melle. Jongens die niet schromen om zich ook op een hoger niveau te laten gelden. In de aanval maakten Souhaib en Finn ditmaal het verschil en werkte Luuk zich drie slagen in de rondte.

 We kwamen nog op achterstand door een knap afstandsschot, waar de toen al geblesseerde Roel geen antwoord op had. Maar het team bleef positief, bleef knokken, bleef gaan. De beloning kwam in de vorm van een penalty die misschien geen goedkeuring van de VAR had gekregen. De trainer en de grensrechter van de tegenstander gaven op dat moment het slechte voorbeeld door in het veld langdurig te protesteren. Souhaib bleef er koelbloedig onder en schoot zuiver raak: 1-1.

 Helaas kwamen we opnieuw op achterstand toen weer een schot van afstand net voor de neus van Suleiman van richting veranderde.

 Na de pauze hadden wij voortdurend de overhand. Charlois werd teruggedrukt en weer kregen we een strafschop. Nu was er geen twijfel mogelijk: hands. Ditmaal schoot Finn onberispelijk raak: 2-2.

 Finn was ook verantwoordelijk voor het hoogtepunt van de avond. Op links stoomde hij door en waar iedereen rekende op een voorzet, poeierde hij raak in de korte hoek. Het zorgde voor een ware vreugde-explosie. Zou JO13-1 dan gewoon gaan winnen?

 Het antwoord is ja. Toen de doelman van Charlois verkeerd uitverdedigde, had Souhaib daar al stiekem op gerekend. Hij schoot raak in een leeg doel en de doelman van de Rotterdammers lag verslagen op de grond.

 Onze jongens waren euforisch, dat is logisch. Een beetje te euforisch misschien, want het was niet echt nodig om de tegenstanders van Charlois bij de kleedkamers nog even te treiteren. Hoe vervelend sommige jongens ook waren in en naast het veld.

 Later op de avond kwam er nog meer goed nieuws. Meerburg, waar we zaterdag met 3-1 onderuit waren gegaan, bleek te hebben verloren bij Wateringse Veld Kranenburg. Als komende zaterdag nog een keer een topprestatie wordt geleverd, zou JO13-1 zelfs nog door kunnen gaan in het bekertoernooi. Dat zou een geweldig succes zijn voor het team dat nu al prachtige dingen laat zien.