Het was zo’n wedstrijd waarin je zomaar het hoofd had kunnen verliezen, zo boos had kunnen worden dat je vergeet om je te concentreren op voetbal. Zo’n wedstrijd waarna je gefrustreerd van het veld had kunnen lopen, omdat je onterecht en onverdiend had verloren…

Maar zo’n wedstrijd werd het niet. De kerels van JO13-1 bleven kalm tegen De Betrokken Spartaan en wonnen met 3-2 bij de nummer drie op de ranglijst. Een fantastische prestatie.

Denk maar eens terug aan de tijd je zelf 12 jaar oud was. Een vat vol kolkende hormonen, emoties die door het lijf gieren, verontwaardiging die heel vaak dicht onder de oppervlakte zit. Als je dan flink wat schoppen moet incasseren, als de scheidsrechter niet ingrijpt en de blessuretijd vervolgens ook nog enkele minuten te lang duurt, is het bijna niet te doen om kalm te blijven.

Dat lukte en niet voor niets zei Melle op de terugweg in de auto dat je van zulke overwinningen pas écht een team wordt. Het is eigenlijk nog mooier, want JO13-1 had zich in Rotterdam als een écht team laten zien.

Het gebeurde allemaal bijna letterlijk in de schaduw van Het Kasteel, één van de meest karakteristieke voetbalstadions van Nederland. Het inspireerde onze jongens, dat was wel duidelijk.

Werkelijk iedereen haalde een dikke voldoende. Roel had enkele cruciale reddingen, centraal achterin durfden Ayoub en Tim vooruit te verdedigen en de voetballende oplossing te zoeken. Op de vleugels waren Kian en Adam L vastberaden en onpasseerbaar.

Ook het middenveld stond stevig, met Melle centraal, Noël op rechts en Imran op links. Ook hier werd goed de voetballende oplossing gezocht.

Aanvallend waren Finn en Luuk balvast en scherp als altijd en was Souhaib voortdurend dreigend met zijn diepgang.

Later in de wedstrijd kwamen daar de felheid van Ian, de loopacties van Suleiman en het overzicht van Adam A bij.

Voetballend gezien was het eerste kwartier nog het meest indrukwekkend. Waar de lange bal naar voren dit seizoen vaak een wapen (en een valkuil) is gebleken, werd er nu lekker getikt. Eerst schoot Finn uit een pass van Melle op de paal, daarna werd een pass van Souhaib afgerond door Finn. De voorsprong was dik verdiend.

Na de goal werd het allemaal wat rommeliger, onrustiger. De Betrokken Spartaan, een goed tikkende ploeg met een grote, geslepen spits, werd gevaarlijker. En kwam op gelijke hoogte. Maar bij een 1-1 ruststand was er het gevoel dat er echt wel wat te halen was tegen deze sterke tegenstander.

Voor rust was Souhaib al een keer hard geraakt op de enkel, na de pauze werd het nog harder, nog grimmiger. En de scheidsrechter had het allemaal niet onder controle. Geen gele kaarten, geen stevige waarschuwingen, dus werd de boodschap afgegeven dat je tegenstander afzagen moet kunnen.

Onze jongens gaven het enige juiste antwoord: met de voeten. Finn stuurde Luuk weg aan de linkerkant en waar iedereen rekende op een voorzet op Souhaib, schoot Luuk slim raak in de korte hoek: 1-2. Minder dan tien minuten voor tijd maakte Souhaib, nu wel op aangeven van Luuk, er 1-3  van.

Toch was de slotfase nog bloedstollend. De Betrokken Spartaan bleef gaan en kwam op 2-3 toen er op onze rechterflank een aanvaller ontsnapte. Maar de tijd tikte door, de blessuretijd brak aan en onze jongens verdedigden met man en macht. Deze overwinning zouden ze niet uit handen geven. De tijd tikte door: twee minuten blessuretijd, drie minuten blessuretijd, de spanning werd sommigen langs de lijn te veel, maar onze jongens bleven stand houden, bleven kalm, bleven knokken. En waren uitzinnig van vreugde na het laatste fluitsignaal.

Een overwinning op basis van soms goed voetbal, veel strijd, maar vooral veel teamgeest. Er waren drie doelpuntenmakers, maar alle jongens zullen het hele weekeinde een heerlijk gevoel hebben, omdat ze weten dat ook zij een belangrijk aandeel hadden in deze overwinning.

Als ze dit gevoel een weekje vast weten te houden, is er alle reden om komende zaterdag te komen kijken naar laatste wedstrijd voor de winterstop, thuis tegen Spirit.