De één zakte onderuit op het natte gras in Barendrecht, de ander stond gebogen met de handen op de knieën. De teleurstelling was van de gezichten af te scheppen. Een 2-0 voorsprong, met uitzicht op meer, was veranderd in een 3-2 nederlaag. En dat deed pijn.

Het was een duel om de koppositie en tot diep in de tweede helft leek er geen vuiltje aan de lucht voor onze jongens. De baas in de duels, kansen zat, een mooie voorsprong en een tegenstander die nauwelijks iets wist te creëren.

De grootste tegenstander was aanvankelijk het natte, hoge, stroeve gras. Onze jongens van de kunstgrasgeneratie moesten daar duidelijk aan wennen. Maar daarna waren ze heer en meester. Al viel toen al op dat de jonge jongens van Barendrecht, bijna allemaal eerstejaars, ondanks het fysieke krachtsverschil bleven proberen om met een goede opbouw tot voetballen te komen.

Het was een echte wedstrijd. Soms stevig, maar met een scheidsrechter die uitstekend floot en er bovenop zat. Alleen een toeschouwer van Barendrecht verpestte de sfeer even, door op een zeer bedreigende manier ruzie te zoeken met de Schoonhovense fans. Dat werd gesust door een andere Barendrechter die zijn pappenheimers kende. Maar de spanning was wel even overgeslagen op de spelers in het veld. Gelukkig verdween die irritatie wel.

Terug naar het spel, wat veel belangrijker is. Wij hadden de overhand. Roel had weinig werk op het doel, maar hield alles scherp in de gaten. Adam L was lekker fel op de linkerflank en in het centrum wonnen Ian en Tim (die weer zijn opa als trouwe fan mee had) hun duels. Op rechts was Kian de baas.

Op het middenveld moest even de afstemming worden gezocht, maar daarna hadden Noël, Adam A, Melle en Ayoub de overhand en konden we op zoek naar kansen en goals. In de voorhoede stichtte Souhaib gevaar met diepgang en Luuk met passes, dribbels en loopacties. Later in het duel kwam daar het loopvermogen van Suleiman nog bij.

We misten Imran, die nog niet fit is en Finn. Al was de laatste er wel bij in Barendrecht, waarvoor hulde, want hij moest er toch om half 7 zijn bed voor uit. Nu was hij naast Hassan en Hassan de derde coach.

De eerste helft was eigenlijk helemaal voor ons en de bekroning kwam toen Ayoub de bal na een afgeslagen corner genadeloos in het doel poeierde: 0-1. De tweede treffer van Souhaib was ook prima. De diepte in en vervolgens de bal koeltjes onder de keeper door tikken.

In de tweede helft was er nog weinig aan de hand. Barendrecht werd amper gevaarlijk en wij hadden de wedstrijd kunnen en moeten beslissen. Maar ja, je mist wel eens een kans.

Daarna kantelde het duel langzaam. Barendrecht kreeg de beloning voor het geduldig rondtikken en vond steeds vaker de ruimte. En bij ons viel het een beetje uit elkaar. Waar we afgelopen woensdag nog vol hartstocht en discipline een échte teamprestatie leverden tegen CVV Zwervers, was het nu in de laatste twintig minuten geen team meer. Aanvallers die niet meeverdedigden, verdedigers die ook bleven hangen als ze geen tegenstander hadden en een centrum dat bij counters te ver naar voren stond.

De 2-1 van Barendrecht leek nog uit buitenspelpositie te zijn gemaakt, de 2-2 konden we alleen onszelf aanrekenen en de 3-2 was gewoon domme pech. Een eigen doelpunt uit een corner.

Ach, er is ongetwijfeld een belangrijke les geleerd. Drie kwartier minuten goed voetbal is niet genoeg, je moet tot het einde als team blijven knokken en vooral samenwerken. Maar goed, het zou bizar zijn als onze jonge mannetjes nu al uitgeleerd waren.

Voorlopig hebben ze 6 punten uit 3 wedstrijden, waarschijnlijk meer dan velen hadden gedacht. De komende maanden in de hoofdklasse zal JO13-1 nog veel strijden en winnen, maar af en toe ook verliezen. Dat geeft niks, als van elke nederlaag maar weer iets wordt geleerd.