Het was spannend, we hadden pech én geluk, we kregen kansen en er waren hachelijke momenten voor het doel. Tegenstander Lyra liet het beste voetbal zien, JO13-1 was in de slotfase een paar keer heel dicht bij een doelpunt. Beide teams hadden het gevoel dat ze eigenlijk hadden moeten winnen. Slotconclusie: het 1-1 gelijkspel was waarschijnlijk terecht. Waarbij het meeste werd nagepraat over twee ballen die al dan niet over de doellijn waren.

De oudere lezers of die met belangstelling voor voetbalgeschiedenis, zullen het ongetwijfeld nog weten. De WK-finale van 1966 op Wembley tussen Engeland en West-Duitsland was legendarisch door een doelpunt van Engelsman Geoff Hurst. Wel of niet over de lijn was de vraag en pas 50 jaar later kwam daar een goed antwoord op, zie het volgende filmpje: https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20160105_02049680

Of er over vijftig jaar ook een video-analyse komt van deze competitiewedstrijd in de hoofdklasse, het lijkt me sterk. Maar in Schoonhoven was er niet één omstreden moment, het waren er twee. Was er doellijntechnologie geweest, dan was de uitslag waarschijnlijk niet 1-1 geweest, maar 2-2. Kortom, het had weinig zin om er achteraf over te klagen.

Voor rust baalde Souhaib, omdat een inzet van hem via de lat een doelpunt leek op te leveren. Scheidsrechter Farid kon het onmogelijk zien en gaf geen doelpunt. Na rust was dat niet anders toen Roel een vrije trap van Lyra niet onder controle kreeg en goed weg kwam.

Sensatie genoeg dus op de vroege zaterdagochtend. Twee stijlen stuitten op elkaar. Lyra koos voor de goed verzorgde opbouw, waar steeds de vrije man werd gevonden. Daar is duidelijk al lange tijd op getraind. Alleen miste de ploeg uit het Westland voorin de klasse en slimheid om van dreigende momenten ook gevaarlijke momenten te maken. Wij gokten op de snelheid en acties van onze aanvallers, kozen meer voor de lange bal.

Roel had dus één gelukje, maar was verder attent en redde een paar keer sterk. Achterin werd weinig weggegeven door Kian, Ian, Ayoub en Adam L, al had de defensie wat meer mogen aansluiten naar voren, om het veld klein te houden. Later kwam ook de gelukkig weer herstelde Imran erbij, die de eerste wedstrijden na de winterstop had moeten missen. Fijn dat hij weer terug is.

Op het middenveld stond een stevig blok met afwisselend Adam A, Tim, Melle en Noël. In de aanval hadden Souhaib, Luuk en Finn het niet makkelijk, maar ook zij knokten voor elke meter.

Lyra had meer balbezit, wij stichtten meer gevaar, dat was het wedstrijdbeeld. En we kwamen op voorsprong toen Ian de bal van ruim twintig meter na de stuit snoeihard tegen de touwen knalde. Een heerlijke goal.

Heel lang konden we er niet van genieten. Eén keer stapten we verkeerd, ontsnapte een aanvaller van Lyra aan buitenspel en was er voor Roel geen redden meer aan: 1-1.

Zouden we in de tweede helft kunnen voorkomen dat Lyra met meer ruimte nog makkelijker de vrije man zou vinden? Nee, leek het antwoord te zijn, want in het eerste kwartier na rust werden we suf getikt en leek een achterstand niet te voorkomen. Maar we overleefden en daarna kwamen we ijzersterk terug.

Nu schoof de defensie wel op naar de middenlijn, was er druk op de bal en bleek het voor Lyra veel moeilijker om de bal rond te laten gaan. Wij hadden het initiatief, hadden de druk én de kansen. Finn en Souhaib stuitten op een uitstekende keeper, Melle had pech dat zijn inzet na een scrimmage op de doellijn werd gekeerd.

Maar dat laatste kwartier was hoopgevend. Als je samen verdedigt én samen aanvalt, is voetbal veel makkelijker. Als we dat volhouden, gaat die bal écht wat vaker over de doellijn heen. En komen er genoeg goals die wél worden goedgekeurd.