Alweer de14e woensdag van dit jaar en wedstrijd nr.13, één keer afgelast op 17 januari, vanwege sneeuw/ijs op het veld! Even wat statistieken van dit jaar, er is zo'n 140 x gescoord, wat het gemiddelde op plm.10 per wedstrijd brengt. De foto's/afbeeldingen die ik op mijn pc heb staan, van alléén al Walking Football, zijn 65 miljard bytes ofwel 61 GB en dat is goed voor 3800 afbeeldingen, die dan weer zijn ingedeeld in 146 mappen. Orde van dag, vandaag allemaal weer naar het veld gekomen, nu nog allemaal dezelfde mannen met hetzelfde doel, lekker een partijtje voetballen. Gebroederlijk, zou je kunnen zeggen, maar daar zal verandering in komen, we worden in twee partijen verdeeld, Oranje en Blauw. Het zorgt ervoor dat je tegenstanders hebt en van het broederlijke is niet altijd meer sprake. Vandaag zou er door de arbitrage wat meer op de WF-regels gelet worden, fysiek contact was de eerste, ook snelheid zou wat vaker afgefloten worden. Als ik namens mijzelf mag spreken, kan ik zeggen dat ik af en toe met een verbaasde blik heb staan kijken bij een fluitsignaal, zo van... wat is er gebeurd? Het zal een leerproces moeten worden, want straks spelen we een toernooi waarin deze regels, hopelijk, ook gehandhaafd worden! Misschien was het wel daarom dat het scoreverloop héél matig was, terwijl de Oranjemannen met één man meer speelden. De Les Bleusmannen mochten de score openen, waar de Orangemannen de meeste kansen hadden om een voorsprong te nemen. Maar dan is het rust en állemaal zitten we weer gebroederlijk naast elkaar, Blauw en Oranje door elkaar gemixt. Er wordt niet over de wedstrijd gepraat en de 2e helft wordt op onveranderde wijze hervat. Zelfs het omgaan met de doelkansen voor de Orangemannen werd op dezelfde wijze uitgevoerd als in de 1e helft, da's moeilijk te winnen. Met nog zo'n 5 minuten spelen kwamen de Les Orange mannen van een 4-1 achterstand op een 4-2, ik hoorde één van het "Oranje-team roepen, "het kan nog!!" Maar de tijd was onverbiddelijk en met zelfs wat blessuretijd erbij moesten ze toegeven dat de punten aan Les Bleus toe kwamen. Einde wedstrijd en het is "as usual", als alle hesjes weer in de tas zitten, het broederlijke er dan ook weer is. "Voetbalmannenvriendschap is iets universeels".Dat wordt nóg sterker als we gezamenlijk aan tafel zitten met een beker koffie in de ene hand en in de andere wat lekkers! Maar het vooruitzicht en het verlangen naar volgende week maakt een hoop goed en daar voeg ik de volgende afspraak bij.... "Same Place, Same Time!"